โยบ 14

1 “‘มนุษย์ที่เกิดมาโดยผู้หญิงก็อยู่แต่น้อยวัน และเต็มไปด้วยความยุ่งยาก
2 เขาออกมาเหมือนดอกไม้ และถูกตัดลงเสีย เขาหนีไปอย่างเงา และไม่อยู่ต่อไปอีก
3 และพระองค์ทรงลืมพระเนตรของพระองค์มองคนอย่างนี้หรือ และทรงนำข้าพระองค์เข้ามาในการพิพากษาต่อพระพักตร์พระองค์หรือ
4 ใครสามารถเอาสิ่งที่สะอาดออกมาจากสิ่งที่ไม่สะอาดได้ ไม่มีเลยสักคน
5 เพราะว่าวันทั้งหลายของเขาถูกกำหนดไว้เสียแล้ว จำนวนเดือนของเขาก็อยู่กับพระองค์ พระองค์ทรงกำหนดขอบเขตทั้งหลายของเขาแล้วที่เขาผ่านไปไม่ได้
6 ขอทรงหันพระพักตร์ไปจากเขา เพื่อเขาจะพักผ่อนได้ จนกว่าเขาจะทำให้วันของเขาสำเร็จ เหมือนอย่างลูกจ้างคนหนึ่ง
7 เพราะมีความหวังสำหรับต้นไม้ต้นหนึ่ง ถ้ามันถูกตัดลง ว่ามันก็จะแตกหน่ออีก และหน่ออ่อนของมันจะไม่หยุดยั้ง
8 ถึงแม้ว่ารากของมันจะแก่อยู่ในดิน และตอของมันจะตายอยู่ในผงคลีดิน
9 ถึงกระนั้น เมื่อได้กลิ่นน้ำ มันจะงอกและแตกบรรดากิ่งออกเหมือนอย่างต้นไม้อ่อน
10 แต่มนุษย์ตาย และเสื่อมสูญไป ใช่แล้ว มนุษย์สิ้นลมหายใจและเขาอยู่ที่ไหนเล่า
11 น้ำทั้งหลายขาดจากทะเลไป และแม่น้ำก็เหือดและแห้งไปฉันใด
12 ฉันนั้นแหละ มนุษย์ก็นอนลงและไม่ลุกขึ้นอีก จนกว่าฟ้าสวรรค์ทั้งหลายไม่มีอีกต่อไป พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้น และไม่ถูกปลุกจากการนอนหลับของเขา
13 โอ พระองค์น่าจะทรงซ่อนข้าพระองค์ไว้ในแดนคนตาย พระองค์น่าจะทรงปกปิดข้าพระองค์ไว้อย่างลับ ๆ จนกว่าพระพิโรธของพระองค์ผ่านพ้นไป พระองค์น่าจะทรงกำหนดเวลาให้ข้าพระองค์ และทรงระลึกถึงข้าพระองค์
14 ถ้ามนุษย์คนหนึ่งตายแล้ว เขาจะมีชีวิตอีกหรือ ข้าพระองค์จะคอยอยู่ตลอดวันประจำการของข้าพระองค์ จนกว่าการเปลี่ยนแปลงของข้าพระองค์มาถึง
15 พระองค์จะทรงเรียก และข้าพระองค์จะทูลตอบพระองค์ พระองค์จะทรงอาลัยอาวรณ์ถึงพระราชกิจแห่งพระหัตถ์ของพระองค์
16 เพราะบัดนี้ พระองค์ทรงนับจำนวนก้าวของข้าพระองค์ พระองค์มิได้ทรงเฝ้าดูบาปของข้าพระองค์หรือ
17 การละเมิดของข้าพระองค์นั้นถูกปิดผนึกไว้ในถุงใบหนึ่ง และพระองค์ทรงเย็บปิดความชั่วช้าของข้าพระองค์ไว้
18 และแน่นอน ภูเขาที่ทลายลงก็ผุพังไป และก้อนหินก็ถูกย้ายไปจากที่ของมัน
19 น้ำทั้งหลายเซาะบรรดาก้อนหิน พระองค์ทรงชะล้างสิ่งต่าง ๆ ซึ่งงอกขึ้นมาจากผงคลีดินแห่งแผ่นดินโลกไปเสีย และพระองค์ทรงทำลายความหวังของมนุษย์
20 พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ และเขาก็ล่วงลับไป พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขาและทรงส่งเขาไปเสีย
21 บรรดาบุตรชายของเขาได้รับเกียรติและเขาก็ไม่ทราบ และพวกเขาตกต่ำลง แต่เขาหาหยั่งรู้เกี่ยวกับพวกเขาไม่
22 แต่เนื้อหนังของเขาซึ่งอยู่บนตัวเขาจะมีความเจ็บปวด และจิตใจของเขาซึ่งอยู่ภายในตัวเขาจะคร่ำครวญ’”