โยบ 13

1 “ดูเถิด ตาของข้าได้เห็นเรื่องนี้ทั้งหมดแล้ว หูของข้าได้ยินและเข้าใจเรื่องนี้แล้ว
2 พวกท่านทราบอะไร ข้าก็ทราบเรื่องเดียวกันนั้นด้วย ข้าไม่ด้อยกว่าพวกท่าน
3 แน่นอน ข้าอยากจะทูลต่อองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ และข้าปรารถนาจะให้เหตุผลกับพระเจ้า
4 แต่พวกท่านเป็นผู้ปลอมคำมุสาต่าง ๆ ท่านทุกคนเป็นแพทย์ที่ไร้ค่า
5 โอ พวกท่านน่าจะนิ่งเสียให้หมด และความนิ่งนั้นจะเป็นสติปัญญาของพวกท่าน
6 บัดนี้ขอฟังการหาเหตุผลของข้า และขอตั้งใจฟังบรรดาคำวิงวอนแห่งริมฝีปากของข้า
7 พวกท่านจะพูดชั่วเพื่อพระเจ้าหรือ และพูดอย่างหลอกลวงเพื่อพระองค์หรือ
8 พวกท่านจะแสดงความลำเอียงเข้าข้างพระองค์หรือ พวกท่านจะว่าความฝ่ายพระเจ้าหรือ
9 เป็นสิ่งที่ดีหรือที่พระองค์จะทรงค้นหาเรื่องพวกท่าน หรือเหมือนอย่างผู้หนึ่งผู้ใดเยาะเย้ยอีกคนหนึ่ง พวกท่านจะเยาะเย้ยพระองค์อย่างนั้นหรือ
10 พระองค์จะทรงตำหนิพวกท่านเป็นแน่ ถ้าพวกท่านแสดงความลำเอียงเข้าข้างบางคนอย่างลับ ๆ
11 ความรุ่งโรจน์ของพระองค์จะไม่กระทำให้พวกท่านคร้ามกลัวหรือ และความครั่นคร้ามต่อพระองค์จะไม่ตกอยู่เหนือพวกท่านหรือ
12 บรรดาความระลึกถึงของพวกท่านเป็นเหมือนอย่างขี้เถ้า ร่างกายของพวกท่านเป็นแต่กายดินเหนียว
13 ขอพวกท่านนิ่งเสียเถิด ขอปล่อยข้าไว้ลำพัง เพื่อข้าจะสามารถพูดได้ และอะไรจะเกิดแก่ข้า ก็ขอให้เกิดเถิด
14 เหตุไฉนข้าจะจับเนื้อของข้าไว้ด้วยฟันของข้า และฝากชีวิตของข้าไว้ในมือของข้า
15 ถึงแม้ว่าพระองค์ทรงประหารข้าเสีย ข้าก็จะยังวางใจในพระองค์ แต่ข้าจะยังยืนยันทางทั้งหลายของข้าต่อพระพักตร์พระองค์
16 พระองค์จะทรงเป็นความรอดของข้าด้วย เพราะคนหน้าซื่อใจคดจะเข้ามาต่อพระพักตร์พระองค์ไม่ได้
17 ขอฟังถ้อยคำของข้าอย่างระมัดระวัง และคำกล่าวของข้าด้วยหูของพวกท่าน
18 ดูเถิดบัดนี้ ข้าเตรียมคดีของข้าไว้แล้ว ข้ารู้ว่าข้าจะเป็นฝ่ายถูก
19 ใครเป็นผู้ที่จะสู้คดีกับข้า เพราะบัดนี้ ถ้าข้านิ่งเสีย ข้าก็จะสิ้นลม
20 ‘ขออย่าทรงกระทำสองสิ่งแก่ข้าพระองค์เท่านั้น แล้วข้าพระองค์จะไม่ซ่อนตัวข้าพระองค์จากพระพักตร์พระองค์
21 ขอทรงหดพระหัตถ์ของพระองค์ให้ไกลจากข้าพระองค์ และขออย่าให้ความครั่นคร้ามต่อพระองค์ทำให้ข้าพระองค์คร้ามกลัว
22 แล้วขอพระองค์ทรงเรียกเถิด และข้าพระองค์จะทูลตอบ หรือขอให้ข้าพระองค์ทูล และขอพระองค์ทรงตอบข้าพระองค์
23 บรรดาความชั่วช้าและบาปทั้งหลายของข้าพระองค์มีจำนวนเท่าไร ขอโปรดให้ข้าพระองค์ทราบถึงการละเมิดและบาปของข้าพระองค์
24 เหตุไฉนพระองค์ทรงเมินพระพักตร์พระองค์เสีย และทรงถือว่าข้าพระองค์เป็นศัตรูของพระองค์
25 พระองค์จะทรงกระทำให้ใบไม้ใบหนึ่งที่ถูกลมพัดไปมาหักเสียหรือ และพระองค์จะทรงไล่ติดตามฟางแห้งนี้หรือ
26 เพราะพระองค์ทรงจารึกบรรดาสิ่งขมขื่นต่อสู้ข้าพระองค์ และทรงกระทำให้ข้าพระองค์รับโทษบรรดาความชั่วช้าแห่งวัยหนุ่มของข้าพระองค์
27 พระองค์ทรงเอาเท้าของข้าพระองค์ใส่ขื่อไว้ด้วย และทรงเฝ้าดูทางทั้งสิ้นของข้าพระองค์ พระองค์ทรงจารึกเครื่องหมายไว้บนส้นเท้าของข้าพระองค์
28 และมนุษย์ ดุจของเน่าอันหนึ่ง ก็ทรุดโทรมไป เหมือนอย่างเครื่องแต่งกายที่ตัวมอดกินแล้ว’”